Pojechaliśmy z Dusznik do rezerwatu torfowisk pod Zieleńcem. Potem odwiedziliśmy Zieleniec (koszmarna turystyczna patodeweloperka). Z Zieleńca przepiękną trasą (serpentyny) do przełęczy Spalona i do Bystrzycy Kłodzkiej. Tam obiad. Miasteczko niezwykłe. Powrót do Dusznik tą samą drogą.
 |
| Bystrzyca Dusznicka w górnym biegu |
Lato w październiku? Czy to możliwe? Jedziemy wzdłuż Bystrzycy Dusznickiej. Wyrzeźbiona jej nurtem i zmodyfikowana serpentynami lokalnej drogi przez mostki kotlina tonie w kolorach jesieni. Liście spadają z drzew, kładąc się dywanem na skalistym gruncie. Dają się nieść bystrej wodzie, gromadzą się na patykach, które utknęły na kamieniach w nurcie. Nie spieszymy się. Przepuszczamy nieliczne samochody, przystajemy co krok do zdjęć. Niebo prześwituje między koronami drzew. Bliżej nieokreślone zamglenie sprzyja pasmom cienia i światła sączącego się z góry. Zapach jesieni spowija dolinę.
Pierwszy przystanek za mostkiem po opuszczeniu Dusznik. Potok tonie w cieniu. Drugi na poboczu nieopodal przepustu, przez który ktoś (desperat) wjeżdża w koleiny kamienistej drogi wspinającej się na stromy stok. Stoimy w słońcu.
Niebawem parking nieopodal wejścia na szlak wiodący na górskie torfowisko, relikt epoki lodowcowej. Wspinamy się trasą dla rowerów górskich. Ścieżka, skrót, nie wydaje się przyjazna. Większość turystów idzie naszym śladem. Mijamy skałki unoszące się płatami łupków łyszczykowych z kwarcowymi wtrętami, dźwigające buki, klony i świerki. Powietrze coraz wilgotniejsze. Światło przydymione. Jakby nad głowami gęstniała mgła. Bystrzyca Dusznicka szemrze w dole poniżej drogi. Coraz jej mniej przez nawarstwiającą się plątaninę gałęzi i listowia.
Zakręt otwiera widok na polanę z porębą. Pnie wyciętych drzew piętrzą się nad drogą. Patrząc na południe z rozwidlenia pieszego szlaku, widzimy zabudowania Zieleńca uniesione nad postrzępioną linią górskiego lasu. Od wschodu nadciągają chmury. Przydymione światło tłumi paletę jesiennych kolorów.
Za pierwszym miejscem biwakowym z wiatą przeciwdeszczową zaczyna się torfowisko. Jest ciekawie. Plątanina korzeni niknąca w dywanie torfowców, spróchniałe kikuty drzew, brązowe strumyki spływające na północ do zlewni Bałtyku. Te, które spływają na południe, zmierzają do zlewni Morza Północnego. Torfowisko jest granicą obu morskich zlewni… Sudety tak mają. Karpaty przeciwnie – stanowią granicę zlewni Bałtyku i Morza Czarnego. Gdzie więc polska granica zlewni Morza Czarnego i Północnego? Wielu wskazuje na masyw Śnieżnika w Kotlinie Kłodzkiej…
Strumień wzdłuż grobli przyciąga uwagę. Omywa brzegi rowu, z których opadają płaty gęstego mchu. Po prawej otwiera się spieczona październikowym skwarem polana. Powietrze nasycone zapachem torfu. Wchodzimy na kładkę wprost pod rozproszone światło. Chmury gęstnieją.
W drzewach otaczających torfowisko leżą ścięte świerki. Fotografuję. Gałęzie i rozczłonkowany pień tworzą obraz pełny fraktalnych i klasycznie geometrycznych szczegółów. Ten świerk, póki żył, imponował…
Październikowe słońce na torfowisku naprawdę piecze. Idziemy kładką nad torfowiskiem. Mijamy karłowate brzózki i osiki, polany przekwitłej wełnianki, żurawiny obwieszone owocami, owocniki torfowców, zalegające pnie obumarłych brzóz, kikuty świerków… Światło takie, że automatyka aparatu radzi sobie z trudem…
Wracamy. Chmur coraz więcej. Krajobraz gaśnie. Jedziemy do Zieleńca. Odjeżdżamy od Bystrzycy Dusznickiej na skrzyżowaniu dróg pod granicą z Czechami. Przypominam sobie ten niezwykły fragment drogi przemierzany przed kilkudziesięciu laty fiatem 126 P po pierwszej jesiennej śnieżycy. Jechałem wtedy z Dusznik przez Kozicową Halę. Zamiast się wycofać, brnąłem koleinami w świeżej zaspie obok wyciągów narciarskich. Potem wjechałem w las. Było jeszcze gorzej. Minąłem patrol wopistów na koniach. Wtedy jeszcze pilnowano granicy z Czechami, przebiegającej dosłownie obok. Przyglądali mi się z niedowierzaniem. Maluch brnący przez takie zaspy? Nie zatrzymali mnie jednak. Droga była na pozór nieprzejezdna, ale ten samochodzik z napędem na tylne koła poradził sobie. Po kilkunastu kilometrach przez zasypany las, kiedy droga zaczęła opadać, śnieg ustąpił październikowym polom i łąkom. Jesień była wtedy niesamowita. Pamiętam jak żywy obraz szpaleru ośnieżonych jarzębin obsypanych kiściami dojrzałych owoców wystających spod śniegu oblepiającego gałęzie…
Dla zaciekawionych rezerwatem garść informacji z tablic wzdłuż szlaku:
Zieleniec stracił pod powałą ciężkich chmur.
Pojechaliśmy do Bystrzycy Kłodzkiej.
Dawno temu spacerowałm po torfowisku bardzo wczesa wiosna. Szukałam rosiczek ale bez sukcsu.
OdpowiedzUsuń